Rozdział IV

♪ Evanescence – „Before the dawn”

Długo wahała się nad tym, co powinna zrobić. Po wyjściu Shadowa chyba całą wieczność tkwiła w bezruchu, spoglądając w miejsce, w którym zniknął i próbując zmusić się do podjęcia decyzji. Jakaś jej cząstka pragnęła wszystko uporządkować, wstać i podążyć za mężczyzną, żeby mieć choć cień szansy na zrozumieniu, co działo się wokół niej, a jednak nie potrafiła się na to zdobyć. Strach był silny, zresztą tak jak i poczucie, że coś było nie tak, choć to drugie mogło wiązać się z wciąż dającym się dziewczynie we znaki brakiem wspomnień. Pustka w głowie sprawiała, że sama nie była pewna, czego powinna się spodziewać, mimowolnie biorąc pod uwagę cały wachlarz najróżniejszych scenariuszy – i to łącznie z tym, który w dość sensowny sposób sugerował, że zaufanie pierwszej napotkanej osobie jest ostatnim, co powinna zrobić.

Wiedziała, że tak jest, a jednak nie mogła pozbyć się wrażenia, że tak naprawdę podjęła decyzję już z chwilą, w której chwyciła Shadowa za rękę. Być może była oszołomiona, przez co nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, co i dlaczego robi, w efekcie będąc na dobrej drodze, żeby posunąć się do zrobienia czegoś, czego później miała żałować, ale to najzwyczajniej w świecie było od dziewczyny silniejsze. Gdziekolwiek była, jej towarzysz pozostawał jedyną osobą, którą przy sobie miała i która wydawała się zdolna odpowiedzieć na jakiekolwiek z dręczących ją pytań. Co więcej, Shadow sam to sugerował i chociaż nie miała pojęcia czy zgodzenie się na taki układ jest rozsądne, w gruncie rzeczy nie miała większego wyboru.

Z powątpiewaniem spojrzała na wciąż ściskane w dłoniach naczynie z wodą. Po chwili wahania, poniekąd dla zajęcia czymś rąk, dopiła jego zawartość, dochodząc do wniosku, że gdyby chciał ją skrzywdzić, raczej nie traciłby czasu, by ją tutaj przyprowadzić, a potem otruć. Mimowolnie skrzywiła się na samą myśl, bynajmniej nie rozbawiona tokiem rozumowania, na który chcąc nie chcąc się zdecydowała. Czarny humor jawił się jako coś co najmniej dziwnego w obecnej sytuacji, nie wspominając o tym, że zdecydowanie nie było jej do śmiechu, a jednak… Cóż, ewentualnie oszalała, co też nie wydawało się tak nieprawdopodobnym rozwiązaniem. Biorąc pod uwagę to, co działo się wokół niej, czuła się skłonna uwierzyć w dosłownie wszystkiego.

Z niejakim wysiłkiem zmusiła się do tego, żeby spróbować wstać z łóżka. W pierwszej chwili nogi odmówiły jej posłuszeństwa, przez co zatoczyła się niebezpiecznie, ale prawie natychmiast zdołała uchwycić równowagę. Ze świstem wypuściła powietrze, wciąż podenerwowana. W porządku, po kolei… Nie śpiesz się, nakazała sobie stanowczo. Było coś kojącego w wydawaniu krótkich, konkretnych poleceń, nawet jeśli jednocześnie zwracała się do samej siebie. Shadow powiedział, że będzie czekać, dodała i z jakiegoś powodu to stwierdzenie po raz kolejny wzbudziło w niej wątpliwości.

Angel z wahaniem uniosła dłoń do policzka. Musnęła palcami ciepłą skórkę, przez krótką chwilę znów czując dotyk palców mężczyzny. Zabawne, ale nie miała nic przeciwko temu, żeby się do niej zbliżył, choć przecież powinna. To nie było normalne, żeby podobał jej się dotyk kogokolwiek obcego, a jednak…

Chyba że go znała.

Sama myśl o tym na dłuższą chwilę wytrąciła dziewczynę z równowagi. W głowie miała pustkę, co zresztą nie było dla niej niczym nowym, bo od chwili przebudzenia w tamtym dziwnym miejscu, żyła wyłącznie tym, co działo się w danej chwili. Nie miała innego wyboru, skoro wszelakie wspomnienia pozostawały gdzieś poza jej zasięgiem, zepchnięte w zakamarki umysłu, przez co nie była w stanie ich dosięgnąć. W efekcie czuła się jak dziecko we mgle, mając problem z uporządkowaniem choćby najprostszych, najbardziej oczywistych myśli, o stwierdzeniu, jakim cudem znalazła się tutaj nie wspominając. Wiedziała jedynie, że wszystko dookoła było obce, a ona spoglądała na świat, który w niczym nie przypominał… Och, w zasadzie niczego. Patrzyła i wszystko w niej krzyczało, że nic się nie zgadza – że nie ma sensu – choć zarazem nie była w stanie samej sobie wytłumaczyć, gdzie dostrzegała jakąkolwiek różnicę. Nie mogła, skoro nie pamiętała, a jednak…

Nieznacznie potrząsnęła głową, bezskutecznie próbując nad sobą zapanować. Wszystko wydawało się obce, ale musiało istnieć na to jakieś wytłumaczenie – jakiekolwiek, nawet jeśli na razie go nie dostrzegała. Podobnie sprawy miały się z Shadowem, którego widziała po raz pierwszy, a przynajmniej takie wrażenie miała od chwili ich spotkania. To jednak nie tłumaczyło, dlaczego czuła się przy tym mężczyźnie bezpieczna, wręcz do niego lgnąć i jak pierwsza naiwna podążając za nim, kiedy tylko jej to zasugerował. Musiało istnieć jakieś sensowne wyjaśnienie tego stanu, to jednak wydawało się sprowadzać tylko do jednego: utraconych wspomnień i poczucia, że gdyby tylko zdołała do nich sięgnąć, wszystko momentalnie stałoby się jasne.

Skrzywiła się, po czym energicznie potarła skronie. Ból głowy pojawił się nagle, skutecznie dając się Angel we znaki, chociaż starała się go ignorować. Westchnęła cicho, po czym obejrzała się na drzwi, próbując upewnić się, czy wciąż znajdowała się w pokoju sama. Wiedziała, że powinna zejść na dół, bo choć Shadow nie próbował jej poganiać, bez wątpienia nie zamierzał czekać na nią całą wieczność. Problem polegał na tym, że wciąż nie miała pewności, czy w ogóle chciała się z mężczyzną zobaczyć, o słuchaniu jakichkolwiek wyjaśnień nie wspominając. Była zagubiona, wciąż oszołomiona i tak bardzo niepewna tego, co w każdej chwili mogłoby się wydarzyć. Chociaż nie miała pewności, czuła, że poznanie prawdy mogłoby wszystko skomplikować, poza tym…

Tchórz.

Bezwiednie zacisnęła dłonie w pięści. Tak, bez wątpienia coś w tym było i wiedziała o tym, nawet jeśli nie potrafiła stwierdzić, czy podobne zachowanie było w jej przypadku czymś normalnym. Nie zmieniało to jednak faktu, że czuła się bardziej jak tchórz niż anioł, niezależnie od tego, co próbował wmówić jej Shadow. Imię, które jej przypisał, powtarzając je niemalże przy każdej możliwej okazji, zupełnie jakby chciał mieć pewność, że dziewczyna dobrze je zapamięta i szybko przyswoi, po prostu nie mogło należeć do niej. Czuła to całą sobą, a jednak nie mogła zaprzeczyć, że na tę chwilę pozostawało jedynym, którym dysponowała, zresztą wszystko wskazywało na to, że w tej jednej kwestii dyskusja z jej opiekunem nie miała sensu.

Opiekun… Nie miała pojęcia, dlaczego w ogóle próbowała myśleć o nim w ten sposób, ale to też nie wydawało się złe. Chyba nawet chciała, żeby ostatecznie okazało się prawdziwe.

Jej spojrzenie bezwiednie powędrowało ku zasłoniętemu oknu. Przez ciężką kotarę przebijało się słabe, czerwonawe światło, co po raz kolejny w nieprzyjemny sposób skojarzyło się dziewczynie z krwią. Z wolna podeszła bliżej, dziwnie zaniepokojona, chociaż w żaden sposób nie potrafiła wytłumaczyć sobie, skąd brało się to uczucie. Przez większość czasu trwała w napięciu, więc być może podenerwowanie nie powinno ją dziwić, a jednak tak właśnie było. Nie rozumiała niczego, w głowie miała pustkę, zaś stojąc przed perspektywą jakichkolwiek wyjaśnień, jakaś jej cząstka pragnęła uciec z krzykiem. Jakby tego było mało, wciąż czuła się gotowa przysiąc, że coś było nie tak – i to najdelikatniej rzecz ujmując. Miejsce, w którym się znajdowała, nie wydawało jej się normalne, zresztą tak jak i Shadow, nawet pomimo tego, że z uporem próbowała mu zaufać.

Wypuściła powietrze ze świstem, po czym zacisnęła dłonie na krawędzi zasłony. Odsunęła ją jednym, zdecydowanym szarpnięciem, w następnej sekundzie zmuszona zmrużyć oczy, kiedy do pokoju wdarły się ostatnie promienie słońca… Albo pierwsze, bo nie była w stanie jednoznacznie stwierdzić czy właśnie obserwowała świt, czy może schyłek dnia. Mrugając pośpiesznie, żeby łatwiej przyzwyczaić się do jasności, wyjrzała na zewnątrz, w milczeniu spoglądając na rosnące w pobliżu domu drzewa. Las sprawiał wrażenie spokojnego, a jednak coś w widoku gęstwiny przyprawiło Angel o dreszcze, sprawiając, że ta instynktownie wycofała się do pokoju. Zasłona zakołysała się łagodnie, a dziewczyna wzdrygnęła się mimowolnie, coraz bardziej zaniepokojona. Nie rozumiała, dlaczego każdy, nawet najbardziej subtelny ruch przyprawiał ją o palpitacje serca, sprawiając, że czuła się niemalże osaczona. Być może wciąż była w szoku, w pamięci mając tamto dziwne, pogrążone w mroku miejsce – ciemność, ciszę i sporadyczne, subtelne ruch gdzieś na granicy jej świadomości.

Raz jeszcze z obawą wyjrzała na zewnątrz, ale tym razem nie miała odwagi się rozejrzeć. Choć to nie miało sensu, była gotowa przysiąc, że tam nie było bezpiecznie, a ona za wszelką cenę powinna trzymać się Shadowa i bezpiecznego wnętrza domu. Czuła, że powoli zaczyna popadać w paranoję, obawiając się tego, co tak naprawdę nie miało racji bytu, ale wątpliwości pozostawały o wiele silniejsze od niej, skutecznie mieszając Angel w głowie. Jakby tego było mało, widok czerwonawego nieba i majaczącego gdzieś w oddali, chylącego się za horyzontem słońca sprawił, że z miejsca zaczęła zastanawiać się, jak długo była nieprzytomna. Być może coś pomyliła, a jednak wydawało jej się, że kiedy Shadow wyprowadził ją z podziemi, wszystko prezentowało się w równie niepokojący, niemalże identyczny sposób.

– Zdecydowanie zaczynasz być przewrażliwiona – mruknęła sama do siebie, w pośpiechu ruszając w stronę drzwi.

Przystanęła w korytarzu, z zaciekawieniem rozglądając się dookoła. Przez chwilę nasłuchiwała, próbując ocenić, czy prócz jej opiekuna w budynku był ktoś jeszcze, ale ze wszystkich stron dosłownie napierała na nią nieprzenikniona cisza. Kiedy powiodła wzrokiem dookoła, przekonała się, że dom był o wiele większy, niż mogłaby przypuszczać, a przynajmniej takie wrażenie odniosła, kiedy po spojrzeniu w głąb korytarza przekonała się, że nie widzi jego końca. Dostrzegła za to cały rząd ulokowanych po obu stronach, pozamykanych drzwi – wszystkich bliźniaczo do siebie podobnych, przez co zwątpiła, czy będzie w stanie wrócić do swojej tymczasowej sypialni w pojedynkę. Być może się nie znała, tym bardziej, że w głowie wciąż miała pustkę, nie będąc w stanie przypomnieć sobie chociażby tego, gdzie wcześniej mieszkała, a tym bardziej czy kiedykolwiek wcześniej widziała aż tak okazałe pod względem rozmiaru miejsce, ale miała wrażenie, że to bardziej rezydencja, aniżeli zwykłe mieszkanie albo malutki domek.

Jest tutaj ktoś jeszcze? Powinien, ale…

Zawahała się, porażona coraz to bardziej dającymi jej się we znaki wątpliwościami. Nie miała pojęcia gdzie i dlaczego jest, a jakby tego było mało… Och, nawet nie była w stanie przypomnieć sobie własnego imienia! To wszystko wydawało się marnym żartem, którego i tak nie była w stanie zrozumieć. Co więcej, naprawdę zaczynała się bać, niezdolna stwierdzić czy faktycznie miała powody do niepokoju. Z tym miejscem było coś nie tak, zresztą jak i z jej pamięcią, z kolei jakby tego było mało…

Wypuściła powietrze, bezskutecznie próbując się uspokoić. W porządku, tak czy inaczej musiała porozmawiać z Shadowem, bo to mogło wszystko rozwiązać. Przyprowadził ją tutaj, teraz z kolei zachowywał się jak jej opiekun, na co zresztą sama mu pozwalała. Skoro tak, mogła chyba zacząć oczekiwać, że odpowie przynajmniej na kilka z dręczących ją pytań, tym bardziej, że nie wyobrażała sobie, by mogła tak po prostu wyjść z tego domu i zacząć działać na własną rękę. W pamięci wciąż miała otaczający budynek las i czerwonawe światło – coś, co sprawiało, że czuła się naprawdę nieswojo, nade wszystko chcąc trzymać się bezpiecznego wnętrza. Na zewnątrz nie było bezpiecznie; czuła to całą sobą, nawet jeśli nie potrafiła wyjaśnić, skąd brały się te przypuszczenia.

Potrzebowała dłuższej chwili, żeby zmusić się do ruszenia z miejsca. W pierwszym odruchu zapragnęła przejść się po korytarzu, wciąż nasłuchując, by rozwiać wątpliwości co do tego, czy możliwym jest, by była sama z Shadowem. Ostatecznie powstrzymała się, czując się zbyt nieswojo, by pozwolić sobie na samotne spacery po obcym miejscu, a tym bardziej ryzyko, że przypadkiem wpadnie na kogoś, na kogo nie powinna. Czuła się jak intruz, powoli zaczynając żałować, że pozwoliła swojemu towarzyszowi tak po prostu wyjść, zamiast od razu podążyć za nim. Co prawda nie miała pojęcia co do intencji, które miał względem niej, ale jak długo nie próbował jej skrzywdzić, wszystko wydawało się lepsze od samotności.

Powiedział, że poczeka na dole… To znaczy gdzie?, pomyślała co najmniej sfrustrowana, dla pewności raz jeszcze rozglądając się dookoła. Poczuła niewysłowioną wręcz ulgę, kiedy dostrzegła drewnianą balustradę schodów, ostatecznie zbiegając po prowadzących w dół stopniach. Dłonie w niemalże kurczowy sposób zacisnęła na poręczy, mając wrażenie, że niewiele brakuje, żeby potknęła się albo jakkolwiek inaczej straciła kontrolę nad własnym ciałem. Z opóźnieniem dotarło do niej, że wciąż była napięta i to na tyle, by mięśnie zaczęły pulsować bólem, jednak nawet to nie sprawiło, by poczuła się jakkolwiek lepiej. Wręcz przeciwnie – wciąż miała wrażenie, że w każdej chwili będzie w stanie wydarzyć się coś niedobrego, co ostatecznie miałoby szansę wytrącić ją z równowagi albo…

Nie, nie chciała się nad tym zastanawiać. W gruncie rzeczy nie wyobrażała sobie bardzo wielu rzeczy, mogąc co najwyżej zgadywać, skąd brały się te wszystkie złe przeczucia, których doświadczała względem tego miejsca.

– Tutaj jestem, Angel.

Drgnęła, po czym poderwała głowę. Choć była gotowa przysiąc, że jeszcze chwilę wcześniej znajdowała się sama, bez trudu dostrzegła znajomą postać, która przystanęła u stóp schodów. Na chwilę przystanęła, po czym z wahaniem zmierzyła Shadowa wzrokiem, po wyrazie jego twarzy próbując stwierdzić w jakim był nastroju. Nie wyglądał na zniecierpliwionego, kiedy zaś podchwycił wzrok dziewczyny, uśmiechnął się blado, po czym zachęcająco machnął ręką.

– Zaczynałem już się zastanawiać, czy faktycznie masz zamiar do mnie dołączyć – przyznał, tym samym skutecznie wprawiając Angel w konsternację.

– Ja… – zaczęła, ale mężczyzna tylko potrząsnął głową.

– Nie tłumacz się. – Zamilkł, po czym wyprostował się, wyraźnie zamierzając odejść. – Chodźmy do salonu, w porządku? O ile mi wiadomo, właśnie tam przyjmuje się gości.

– Więc jestem… gościem? – zapytała z wahaniem, zaniepokojona.

To brzmiało wręcz niepokojąco krótkotrwale, zupełnie jakby miała tak po prostu stąd odejść. Co prawda aż nazbyt logicznym wydawało się, że prędzej czy później musiało do tego dojść, ale coś w samej tylko perspektywie wzbudzało w niej czyste przerażenie.

– To zależy… A czujesz się jak gość? – Zamrugała nieco nieprzytomnie, co najmniej słowami Shadowa oszołomiona. Nie była pewna czy wciąż jest w szoku, czy może to mężczyzna miał w zwyczaju wypowiadać się w sposób, którego nie rozumiała, to jednak na dłuższą metę nie miało znaczenia. – Chciałbym, żebyś tutaj została, ale to nie jest takie proste. Poza tym zależy od ciebie… Czego tak naprawdę chcesz, co Angel?

Nie odpowiedziała, jedynie bezmyślnie się w niego wpatrując. Zadawał jej pytania, których zdecydowanie się nie spodziewała, bo i niekoniecznie wydawały się dziewczynie czymś, co mogłaby usłyszeć od obcego. Pomijając to, że była w tym miejscu zaledwie od kilku godzin (tak przynajmniej sądziła, nie będąc w stanie stwierdzić jak długo pozostawała pozbawiona przytomności), nie była w stanie tak po prostu określić, czy faktycznie chciała tutaj zostać. Jakaś jej cząstka tego pragnęła, ale z drugiej strony…

Wciąż o tym myślała, kiedy Shadow jak gdyby nigdy nic ujął ją za rękę. Nie zaprotestowała, pozwalając żeby pociągnął ją za sobą w głąb korytarza, zdając się zarówno na jego plany, jak i to, że potrafił o wiele lepiej od niej odnaleźć się w tym miejscu. Przez cały ten czas miała wrażenie, że została oderwana od rzeczywistości, spoglądając na wszystko to, co działo się wokół niej, co najmniej tak, jakby od świata oddzielała ją gruba szyba. Wszystko wydawało się przytłumione i odległe – tak bardzo nierealne, że równie dobrze mogłoby okazać się snem.

Może śnisz, odezwał się cichy głosik w jej głowie. To byłoby o wiele prostsze, prawda?

Sny zawsze były proste…

– Tak czy inaczej, dom jest duży – odezwał się ponownie Shadow, najwyraźniej nie widząc powodu dla którego miałby czekać na jej odpowiedź.

– To znaczy, że jednak jesteśmy tutaj sami? – zapytała, nie kryjąc zaciekawienia. Ta jedna kwestia dręczyła ją od samego początku, więc tym bardziej chciała poznać prawdę.

– Można tak powiedzieć – usłyszała w odpowiedzi.

Zawahała się, nie pierwszy raz mając wrażenie, że wyjaśnienia jej rozmówcy są zbyt wymijające i lakoniczne, by mogła zorientować się na czym stoi. Wciąż była gotowa przysiąc, że coś jest nie tak, choć zarazem nie potrafiła zmusić się do tego, by wprost zarzucić Shadowowi brak szczerości. Znali się zaledwie chwilę, on z kolei nie był jej nic winien… A przynajmniej nie przypominała sobie, by kiedykolwiek wcześniej się spotkali. W efekcie nie była w stanie zmusić się do tego, by ot tak zacząć na mężczyznę naciskać, a tym bardziej wypytywać o prywatne sprawy. Była tutaj, ponieważ ją przyprowadził, więc wnikanie w to, co mogłoby dziać się w tym domu, wydawało się co najmniej niewłaściwe.

Spuściła wzrok, w milczeniu podążając za swoim towarzyszem i próbując zebrać myśli. Chociaż przesiadując w pokoju miała dość czasu, żeby przynajmniej zastanowić się nad pytaniami, które mogłaby mu zadać, kiedy przyszło co do czego, nie była w stanie wykrztusić z siebie chociaż słowa. Ten dom, to miejsca, a nawet ona i on… Wszystko wydawało się równie nierzeczywiste, Angel zresztą miała wrażenie, że sama najlepiej powinna wiedzieć, co takiego się działo. Nie pamiętała tego, a jednak czuła, że powinna, nie wspominając o tym, że…

Nie mam na imię Angel.

Drgnęła niespokojnie, zaniepokojona tym stwierdzeniem. Towarzyszyło jej właściwie od chwili, w której Shadow pierwszy raz zwrócił się do niej w ten sposób, ale dopiero teraz w ogóle spróbowała je do siebie dopuścić. Sęk w tym, że nawet jeśli to była prawda, nie znała żadnego imienia, które mogłaby uznać jako swoje. Ten przywilej – to, kim była i w jaki sposób należało się do niej zwracać – odebrano jej dokładnie tak samo jak i wspomnienia, których tak bardzo potrzebowała.

– Czy coś jest nie tak?

Nie od razu zdecydowała się na reakcję. Czuła na sobie przenikliwe spojrzenie lśniących, szmaragdowych oczu, co tym bardziej utrudniało dziewczynie koncentrację.

– Ja po prostu… jestem zdezorientowana – przyznała, co zresztą wcale nie było takim wielkim kłamstwem. – Jestem tutaj, ale…

– Co takiego? – zachęcił w niemalże uprzejmy sposób Shadow.

Nerwowo przygryzła dolną wargę. Mimowolnie skrzywiła się, kiedy poczuła w ustach krew, ale i to ostatecznie zdecydowała się zignorować.

– Jak długo byłam nieprzytomna? – zapytała w końcu. – Świta… albo robi się ciemno, ale przecież my dopiero co… – zaczęła i zaraz urwała, po spojrzeniu na twarz swojego towarzysza poznając, że pytała o coś wyjątkowo głupiego, co powinno być dla niej oczywiste.

– W tym miejscu zawsze tak jest – stwierdził ze spokojem Shadow. Gdyby nie to, że zachował przy tym poważny, wręcz zatroskany wyraz twarzy, pomyślałaby, że próbował sobie z niej żartować.

– Nie rozumiem…?

Shadow cicho westchnął.

– W tym miejscu upływ czasu nie ma znaczenia… Bardzo wiele rzeczy go nie ma. – Wzruszył ramionami, zupełnie jakby rozmawiali o czymś najzupełniej normalnym. – Słońce zawsze jest w takiej pozycji – dodał, a dziewczyna z niedowierzaniem potrząsnęła głową.

– To nie ma sensu – zaoponowała machinalnie, coraz bardziej podenerwowana. – Jak mogłoby, skoro prędzej czy później zapada noc? Słońce przecież…

– Jest nieruchome – przerwał stanowczo Shadow. – Wieczny zmierzch, taki sam od zawsze… Odkąd ja sięgam pamięcią. – Zamilkł, po czym jakby od niechcenia obrzucił Angel uważnym spojrzeniem. – Nigdy nie doczekamy się świtu, moja droga. Po kres wieczności będziemy czekać na nadejście nocy…

Jestem okropna, wiem. Nie byłam w stanie zebrać się do dopisania końcówki i tak sobie leżał ten wpis na dysku, póki w końcu się za niego nie zabrałam. Mam tylko nadzieję, że jako tako to wyszło – zwłaszcza ostatnie akapity, bo to na nich najbardziej mi zależało. Na tę chwilę wciąż mieszam, ale to cała ja, zresztą prędzej czy później wszystko tradycyjnie się wyjaśni.

Dziękuję wszystkim, którzy są i z jakiegokolwiek powodu czekali. Postaram się dodać rozdział piąty o wiele szybciej, o ile przywyknę do nowego komputera, bo mój poprzedni laptop odmówił posłuszeństwa. Wkrótce święta, więc tym bardziej postaram się napisać coś, co – mam nadzieję – przypadnie Wam do gustu ^^

Do następnego!